कथा र मेरो जिबन सँग मेरा कबिता

जेठको उरान्ठाउलो गर्मीमा बेस्मारी चलेको तातो हावालाइ आफ्नो आँसु र पसीनाले मत्थर पार्देथिइन । दिनभरी कामको थकाई । साँझ खाना खानु मन पनी लागेन उनलाई । बाह्र बजीसक्दापनी बुबा घर नभएको रापीलो अन्धकार साँच्चीकै दिक्क लाग्दो थियो । म भन्दा अगाडी तीनपल्ट यो बेदना को सामना गरीसकेकी उनलाई बीस महीना अगाडीको मात्र पनी सम्झना थियो । जेठो दाजुर त्यसपछाडीका दुर्इ दीदी कान्छी सायद दुध चुस्दै थिइ, निदाईसकेका थिए । यसअर्थमा अनुभबी उनलाई पुरा ज्ञान थियो यसका बारेमा । र पनी दुःख दिन चाहीनन कोहीछिमेकीलाई मध्यरातमा । छटपटाईन, टाउको समाईन । धैर्यतानहो समयले छिनोफानो गर्नुपर्ने कुरामा ढिलामात्र गरेजस्तो लाग्यो उनलाई । भित्र छिरीन, दलान बाट कतीखेर एउटा पुरानो गुन्द्री तानीन, ओच्छाईन र पल्टिइन । खुट्टा तन्काईन । हातले पिढींको माटो कोपरीन । नङ्गको कापमा माटो छि-यो । बेदना खटाइरहीन, थुन्न खोजीरहीन आवाज । मेरो आठबर्षिय दाजुले थाहा पायर होला आमाले आज किन यसो गरीन?  उ ऊठ्यो र निद्रामा मन नलागी नलागी रोयो कसैको गुहार पाउन सायद ठुलो स्वरमा । आमालाई पत्तो समेत भएनकी उ रोइरहेको छ । उनीत मुखका छालालाई खुम्च्यायर सरीरला